Για να δει τη θάλασσα
H Ευγενία Φακίνου είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Αγαπημένο μου βιβλίο και αυτό. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσει κανείς!!!
Σ αυτό το βιβλίο της εκτός των άλλων κάνει και μαγειρικές αναφορές και διαδρομές μέσα στο χρόνο . Η πρωταγωνίστρια είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να βρει τη χαμένη της μνήμη μέσα από την αίσθηση της γεύσης.
Γράφει η Ευγ. Φακίνου:
Ένα φαγητό τελικά δεν είναι μόνο πατάτες με κρέας, λάχανο βραστό, ψάρια τηγανητά και πιλάφια. Δεν είναι μόνο ο ψιλοκομμένος μαϊντανός που δίνει χρώμα ή τα μακαρόνια αλ ντέντε, η ωραία εμφάνιση και το σωστό μέτρημα των υλικών. Περισσότερο είναι η ατμόσφαιρα, ένα υπονοούμενο στο βλέμμα, το κρυφό χάιδεμα του χεριού κάτω από το τραπέζι, η φασαρία των παιδιών που πετάνε ψίχουλα, το κρατημένο γελάκι μιας κοπέλας... Μήπως τελικά ο γιατρός είχε δίκιο; Μήπως η γεύση ήταν ο δρόμος για τις αναμνήσεις;
